De bokssport zit in de lift. In Oost-Vlaanderen alleen al kan je ,als liefhebber of bokser met ambitie, terecht bij maar liefst 21 clubs voor een gevecht tussen vier touwen. Eén van de paradepaardjes onder die clubs is ‘Boxing Woest’, het geesteskind van Junior Bauwens en Daphné Grillaert. Junior maakte naam en faam als profbokser en ook Daphné is als gewezen kickbokser van geen kleintje vervaard.
Een woensdagavond, even voor 17 uur, aan de Nijverheidskaai in Sint-Amandsberg. Een twaalftal kinderen, jongens en meisjes, van 6 tot 12 jaar wachten reikhalzend tot de poort van een gigantische loods opent en ze hun handschoenen kunnen aanbinden. Die ruimte van 800 vierkante meter, met een imposante boksring als blikvanger, is al anderhalf jaar de thuishaven van ‘Boxing Woest’. De naam van de club ademt dan misschien wat boosheid of agressiviteit, maar mijn gesprekspartners zijn de minzaamheid zelve. Bovendien is ook de filosofie achter de club er één die je niet meteen zou rijmen met een gevechtssport.
EEN SOCIALE PUNCH
“De sterkte van onze club is dat onze leden zeer divers van leeftijd en achtergrond zijn. Zeg maar van 6 tot 86 jaar en van arbeider tot advocaat. Wij omarmen zowel recreanten, die bij andere clubs vaak uit de boot vallen, als wedstrijdboksers. En met succes, want ondertussen hebben we zo’n 1000 leden.” opent Daphné het gesprek. “Bewegen is voor ons belangrijker dan presteren, de sociale cohesie is belangrijker dan het competitieve”, vult Junior aan. “Wij werken laagdrempelig in kleine groepjes en creëren een sociaal netwerk buiten het dagdagelijkse leven. Op die manier ontstaan vriendschappen en relaties”.
VAN KNOCK-OUT NAAR TIME-OUT
Voor Daphné, die als criminologe ook voor Bijzondere Jeugdzorg heeft gewerkt, is ‘Woest’ eigenlijk een logisch vervolgverhaal. “Dat is ook begonnen met e-mails die nieuwe leden schreven. Dat waren vaak schrijnende levensverhalen over depressies, burn-outs of zelfs seksueel misbruik. En dan zie je hier hoe onze leden stap voor stap vertrouwen tanken en openbloeien”. “Boksen is voor ons ook een vorm van hulpverlening”, zegt Junior. “We zijn ons nu aan het verdiepen in het agogisch boksen. Daarbij leer je aan de hand van technieken uit de bokssport omgaan met trauma’s. Als je hier dan buiten stapt ga je op een veel constructievere manier om met jouw boosheid en andere emoties”. En Daphné wil zich naar de toekomst toe nog verder engageren voor het lot van kwetsbare jongeren.“ We gaan time-outprojecten aanbieden voor jongeren die helemaal vastzitten. Bijzondere Jeugdzorg is echt een zeer schrijnende materie. Jongeren die opstandig zijn op school of thuis worden soms naar de instelling van Ruiselede gestuurd om daar een week alleen op hun kamer te zitten in de hoop dat ze rustiger worden. Maar het is veel beter om die jonge mensen iets aan te bieden in de vorm van een time-out. Door te boksen of de natuur te gaan opzoeken.”.
ERVARINGSDESKUNDIGEN
“Kijk, ik ben ook een zeer heftige tiener geweest”, zegt Daphné. “ Ik kon niet met mezelf overweg en vond het allerminst leuk om de dingen te doen die mij gevraagd werden. Maar als je mij dan eenzaam en alleen zou isoleren op een kamertje van een paar vierkante meter, dan zou ik daar niets uit geleerd hebben. Door zelf te boksen heb ik geleerd om mijn opstandigheid onder controle te houden”.
Ook voor Junior zijn deze verhalen herkenbaar. Hij groeide zelf op in een groot gezin dat het niet breed had en waarbij vier van zijn zes broers en zussen een autismestoornis hebben. Door te boksen hoopte hij op een betere toekomst voor zijn familie. Daphné verwoordt het zo: “Junior heeft eigenlijk geen jeugd gehad”. “Dat is helaas zo ”, zegt Junior, “maar door zelf te boksen kon ik ook mijn frustraties er letterlijk en figuurlijk uitkloppen. Elke training, elke wedstrijd was een ontlading. Natuurlijk heb ik ook slechte dagen gekend, maar boksen leerde mij dat je door hard te werken je doel kan bereiken. Ik weet nog dat mensen ons uitlachten toen wij over onze plannen voor een eigen boksclub vertelden. Maar we hebben wel doorgezet en kijk waar we nu staan”.
LIEFDE OP HET TWEEDE GEZICHT
Of een relatie van een bokser met een kickbokser niet af en toe tot ontvlambare situaties leidt, wil ik tenslotte nog weten. De vraag tovert een gezamenlijke glimlach op de gezichten van Daphné en Junior. “Wij hebben elkaar leren kennen in het boksen. Maar Daphné was absoluut geen fan van mij. We konden elkaar in het begin eigenlijk niet luchten noch zien of horen’. “We waren 14 of 15 jaar”, vertelt Daphné. “ Boksen en kickboksen zijn twee afzonderlijke werelden. Bovendien ben ik zeer luid, aanwezig en extravert. Junior is wat dat betreft mijn tegenpool. De sport, het karakter en de leefwereld botsten. Maar uiteindelijk hebben we elkaar toch gevonden en vullen we elkaar perfect aan “. Het slotakkoord is voor Junior. “Ja, en Daphné was toen al bezig met gezonde voeding en maakte dan bij stages of wedstrijden van die lekkere schotels voor mij klaar. De liefde van een bokser gaat ook door de maag he “!
INTERESSANTE WEBSITES
WWW.BOXINGWOEST.BE